Η μπαλάντα του φιλότιμου...

Το ωραίο τραπεζικό καρτελάκι που ράβεται...
 Όλα ξεκίνησαν από κείνη την περισπούδαστη έκθεση του ΙΟΒΕ, (του Στουρνάρα), η οποία λίγο πολύ έγραφε ότι αν άνοιγαν όλα τα κλειστά επαγγέλματα της χώρας, το ΑΕΠ θα απογειωνόταν κατά 13%, (αν θυμάμαι καλά). Μπορεί και παραπάνω, και να την αδικώ. Και όταν μιλούσε και μιλά για κλειστά επαγγέλματα εννοούσε και εννοεί αυτά του φαρμακοποιού, του συμβολαιογράφου, του ταξιτζή, του περιπτερά κλπ, άσχετα αν τα ταξί κυκλώνουν δυο και τρεις φορές το τετράγωνο για να τσιμπήσουν κανέναν καψερό και τα φαρμακεία έχουν γίνει τόσα πολλά που δεν χωράνε πια στο δρόμο, το ίδιο και τα περίπτερα, που από τον πολύ ανταγωνισμό και αφραγκία αρχίζουν ένα ένα και κλείνουν. Ενώ λοιπόν το ΔΝΤ δοξάζει το άνοιγμα και τον ανταγωνισμό, (άκουγα πάλι πριν από λίγο την τσαπερδόνα την Κριστίν να τα υμνεί), από την άλλη πλευρά αυτή και η παρέα της κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους να κλείσουν κάποια άλλα επαγγέλματα. Όχι δεν εννοούν αυτό του πολιτικού, που είναι θεόκλειστο και κλειδαμπαρωμένο. Είδαμε τι πήγε να γίνει στας Ευρώπας, όταν ο Τσίπρας τόλμησε λιγάκι να τ' αερίσει. Ποιος θεός είδε τη Μέρκελ και δεν τη φοβήθηκε. Εδώ, μιλάμε για το επάγγελμα του τραπεζίτη. Ενώ όλα τα επαγγέλματα ανοίγουν, αυτό του τραπεζίτη κλείνει. Εκεί που είχαμε καμιά δεκαριά τράπεζες, έρχεται ο φετφάς και προστάζει μόνο τέσσερις. Πάλι καλύτερα, θα μου πείτε από τις δυόμιση του Μάνου. Όχι ότι δεν ήταν και πρότερα έτσι, αλλά όπως και να το κάνουμε, μ' ένα τραπεζικό κουαρτέτο είναι πιο εύκολο το καρτελάκι. Άλλο να κάθονται μια ντουζίνα κυρίες στο τραπέζι, κι άλλο μονάχα τέσσερις. Τα πράγματα απλουστεύουν και η κατανόηση περισσεύει. Αν λοιπόν η χώρα "χρειάζεται" μόνο τέσσερις τράπεζες, γιατί να χρειάζεται μερικά εκατομμύρια περίπτερα και κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες φαρμακεία; Μήπως ο ανταγωνισμός αυξάνει αντίστροφα για την τράπεζα απ' ότι για το περίπτερο; Μήπως ο ανταγωνισμός εξαρτάται από το μέγεθος και την εμβέλεια αυτού που κατεβαίνει στην αρένα; Δηλαδή, όσο μεγαλώνει το οικονομικό εκτόπισμα μια επιχείρησης, μήπως ο ανταγωνισμός θα δουλεύει καλύτερα όσο λιγότεροι είναι οι παίχτες; Τι να πω! Δεν έχω κατανοήσει καλά τη θεωρία, φαίνεται. Κυρίως όμως τις εξαιρέσεις της... .

Μου ζητούν να πληρώνω τους φόρους μου εκείνοι που προσφέρουν στους φοροφυγάδες νομιμότητα και κοινωνικό κύρος.

Παρά ταύτα πληρώνω τους φόρους μου.

Απ’ το υστέρημά μου, ακόμα και κάνοντας χρέη για να πληρώσω, πληρώνω τους φόρους μου. Κατανοώ όσους συμπολίτες μου δεν μπορούν να πληρώσουν πια, αλλά όσο μπορώ θα τους πληρώνω.

Κι, ως φαίνεται, για αυτό ακριβώς μας προσθέτουν και νέους φόρους. Κάθε είδους. Εμμεσους και άμεσους. Οθωμανικούς (χαράτσια) κι ευρωπαϊκούς (έκτακτες εισφορές).

Μάλιστα, βρίσκουν τρόπους τις έκτακτες εισφορές να τις κάνουν μόνιμες (όπως το χαράτσι για τα ακίνητα μέσω ΔΕΗ).

Μου βάζουν φόρους κεφαλικούς αυτοί που κλέβουν απ’ τους φόρους μου για την παιδεία ή την υγεία και τους πάνε πεσκέσι στους καναλάρχες και τους λοιπούς προπαγανδιστές των οκτώμισι, αυτούςακριβώς που σε κατηγορούν ότι εσύ φταις για όλα.

Εσύ φταις που δεν πληρώνουν φόρους οι εφοπλιστές,

εσύ φταις για τις μίζες στην Αμυνα,

εσύ φταις για τις μίζες στη Ζήμενς, εσύ τα έφαγες μαζί με τον κ. Χριστοφοράκο,

εσύ φταις, σου λένε, που μας ψήφισες - ουπς! σε αυτό πρέπει να παραδεχθούμε ότι έχουν ένα δίκιο! Επί πολλά χρόνια ήξερες κι όμως τους ψήφιζες.

Πλην όμως, ο πολίτης δεν δικάζεται για την ψήφο του. Ούτε είναι ο πολίτης αυτό που ψήφισε χθες. Ο πολίτης είναι πάντα αυτό που ψηφίζει κάθε φορά. Δεν υπάρχουν ψηφοφόροι από παρθενογένεση

ούτε «καθαροί» ψηφοφόροι εξ ουρανού. Ο πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να αλλάζει γνώμη, επιλογή, κόμμα (όπως και να επιμένει στα ίδια). Αυτοί

που προσπαθούν να του δημιουργήσουν ενοχή για τις επιλογές του ή τα πεπραγμένα του θέλουν απλώς τη συνενοχή του στα δικά τους κρίματα. Την ενοχική του αδράνεια και την αυτοακύρωσή του.

Οι πολίτες έχουν πολιτικές ευθύνες αλλά δεν λογοδοτούν για αυτές στους πολιτικούς (πόσω μάλλον στα παπαγαλάκια και τα κάθε λογής φερέφωνα). Αντιθέτως

οι πολιτικοί για τις πολιτικές τους ευθύνες (πρέπει να) λογοδοτούν στους πολίτες.

Αν κάποιος πολίτης αλλάξει γνώμη και επιλογές, ασκεί το δημοκρατικό του δικαίωμα, αν ένας πολιτικός διαπράξει το ίδιο, πρέπει να δώσει εξηγήσεις, διότι οι έως εκείνη τη στιγμή πράξεις του αφορούσαν το κοινό καλό ή κακό -συνεπώς δεν υπάρχουν κολυμβήθρες του Σιλωάμ για τους πολιτικούς, αλλά υπάρχει μια συνεχής διαδικασία κάθαρσης για τους πολίτες- μια κρήνη όπου κανείς μπορεί «να πλένει τα ανομήματά του κι όχι μόνον την όψη του», να διορθώνει

τα λάθη του, αν έχει κάνει, χωρίς άλλο κόστος παρά εκείνο που ο ίδιος αντιλαμβάνεται πως πρέπει να καταβάλει - δεν

είναι η πολιτική «δίκη» για τους πολίτες, είναι «δίκη» για τους πολιτικούς.

Τώρα προσπαθούν να σε καθηλώσουν. Εσύ φταις για το φακελάκι του γιατρού, εσύ φταις για το γρηγορόσημο, εσύ φταις για τη «χαμηλή» διαφθορά.

Ε λοιπόν, αν φταις για αυτό (και κάποιοι από μας φταίνε), φταις το ίδιο και για το φιλότιμο του γιατρού, φταις το ίδιο και για τον καθηγητή που βοηθάει τα παιδιά με σθένος κι αίσθημα τιμής, φταις και για τον δημόσιο υπάλληλο που κάνει καλά τη δουλειά του, φταις για τον στρατιωτικό που κρατάει άμυνα,

διότι

όλοι αυτοί που κάνουν το καθήκον τους σε σένα απευθύνονται, σε σένα προσφέρει ο γιατρός το φιλότιμό του, ο καθηγητής τον κόπο του, ο υπάλληλος τη γνώση του, ο στρατιωτικός την αγρύπνια του,

επιτέλους! το φιλότιμο του ενός προσφέρεται στο φιλότιμο του άλλου.

Ενα φαινόμενο που θάλλει ανάμεσα στους εργαζόμενους, στις εργατικές τάξεις, τους βιοπαλαιστές και τους επιχειρηματίες που πάνε με τον σταυρό στο χέρι - δηλαδή με τον νόμο. Δεν ακμάζει (δεν υπάρχει καν) αυτό το φαινόμενο ούτε ανάμεσα στους τοκογλύφους, ούτε ανάμεσα στα λαμόγια, τους αεριτζήδες, τα τραστ, τους κομματικούς καρεκλοκένταυρους και το υπηρετικό τους προσωπικό,

τα παπαγαλάκια της Διαπλοκής και της Διαφθοράς, τους τρομοκράτες των οκτώμισι, τους «τιμητές» της δεκάρας. 

Δουλεύω σαν σκύλος και μου κόβουν τον μισθό, την ασφάλιση, τη σύνταξη, σπουδάζω και μένω άνεργος ή δουλεύω για ψίχουλα,

βαρειά η μελαγχολία της δυσπραγίας μας πλημμυρίζει τα σπίτια μας.

Και μου λένε πως φταίω εγώ ο κλεφτοκοτάς (ή όχι) που μπήκαν οι αλεπούδες στο κοτέτσι. Και φέρνουν τώρα λύκους να τις διώξουν, κι αύριο λιοντάρια να διώξουν τους λύκους - δεν θα έχουν τέλος τα πακέτα και τα «μέτρα».

Ωσπου να επιτευχθεί ο στόχος. Να σκλαβωθείς. Και σκλάβος μένει μόνον όποιος νομίζει ότι η σκλαβιά του αξίζει, ότι φταίει ο ίδιος για αυτήν.

Χρόνια τώρα αυτή είναι η δουλειά της κυρίαρχης προπαγάνδας: να μας κάνουν ενοχικούς. Και να μας στρέφουν τον έναν εναντίον του άλλου.

Τώρα που το σύστημα τρίζει, σε αυτήν την προπαγάνδα της Διαπλοκής προσθέτει τις δυνάμεις της και η Χρυσή Αυγή βρίζοντας τους πάντες, τους αριστερούς, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες (αυτές τις δέρνει κιόλας), τους εβραίους, τους μουσουλμάνους, τους πάντες

δηλητηριάζοντας τον έναν εναντίον του άλλου, εφαρμόζοντας

χάριν της άρχουσας τάξης αυτό που αυτή η τάξη ποθεί περισσότερο διότι το θεωρεί ασφαλέστατο: το διαίρει και βασίλευε.

Ε λοιπόν, η ταπεινότης μου είναι με το φιλότιμο του γιατρού κι όχι με το δηλητήριο του φερέφωνου ή το μίσος του φασίστα. Προσδοκώ στην πολιτική συμπεριφορά των ανθρώπων κι όχι στον αταβισμό των θηρίων.

Είμαι με το φιλότιμο, την αλληλεγγύη και την ελπίδα, όχι με την κατεργαριά, τον ατομικισμό και τα πογκρόμ.

Σήμερα το φιλότιμο διαδηλώνει στους δρόμους, η εργασία και ο πολιτισμός της εργασίας - το πιο ευγενικό δημοκρατικό καρκατσουλιό σήμερα μάχεται, όπως μάχεται υπό κλίμακα κάθε μέρα, όπως θα μάχεται και αύριο, ώσπου ανάγκη άλλης μάχης να μην υπάρχει

και εορταστικός σαν Κυριακή να κυλάει ο βίος μας, ο βίος του ανθρώπου δημιουργού. 

«Ονειρα» θα μου πεις! χωρίς τα όνειρα, σκοτάδι του Αδη, θα αντιλέξω και, σύντροφέ μου, θα προσθέσω: όχι μόνον όνειρα, αλλά στόχοι. Πολιτικοί στόχοι. Εφικτοί. Ούτε η ισονομία είναι ουτοπία, ούτε η απελευθέρωση των ανθρώπων! Η ελευθερία είναι ανάγκη...
enikos.gr