Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2014

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

(ΠΟΥ  ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ  Ο  ΓΕΡΟΣ  ΤΟΥ  ΜΩΡΙΑ)

ΤΟΥ  ΘΑΝΑΣΗ  Β. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, αρχιστράτηγος και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821, γεννήθηκε  στο   Ραμοβούνι  της  Μεσσηνίας, σε  μια  πλαγιά  γεμάτη  θάμνους  και  αγριάγκαθα, κάτω  από  ένα  δέντρο. Αυτό  προκύπτει  ιστορικά, αφενός  μεν  από  την  ίδια  τη  διήγηση  του  Κολοκοτρώνη  προς  τον  Τερτσέτη, συγγραφέα  των  απομνημονευμάτων  του  ήρωα, αφετέρου  δε  από  τα  ιστορικά  γεγονότα  της  εποχής, που  περιγράφονται  ως  εξής:
Ήταν  Μεγάλη  Παρασκευή  του  1770. Στην  Τριπολιτσά  νύκτα  αφέγγαρη, ολοσκότεινη. Αυτή  τη  νύκτα  ακούγονταν  σπαρακτικές  κραυγές, με  άγρια  ξεφωνητά  και  ντουφεκιές. Οι  πρώτες  πυρκαγιές  στα  σπίτια  είχαν  φανεί  κιόλας  σε  διάφορες  χριστιανικές  συνοικίες  της  πόλης. Οι  πιο  πολλές  ήταν  βαλμένες  επίτηδες  για  να  φωτίζουν  τους  διώκτες  στο  ανθρωποκυνηγητό  τους. Οι  Τούρκοι  κυνηγούν  τους  χριστιανούς, οι  οποίοι  τρέχουνε  παντού  για  να  γλυτώσουν  από  τα  γιαταγάνια  τους. Οι  Έλληνες  υπερασπίζουν  όσο  μπορούν  τα  γυναικόπαιδα, μα  δεν  καταφέρνουν  πολλά.  Είναι  τόσοι  εκείνοι  που  τους  κυνηγάνε.
Τα  σοκάκια  της  Τριπολιτσάς  είναι  γεμάτα  κουφάρια  από  γυναικόπαιδα  που  δεν  πρόλαβαν  να  ξεφύγουν  από  το  οθωμανικό  λεπίδι. Τέτοιο  Πάσχα  δεν  ξανάκαναν  οι  χριστιανοί.  Ο  Οσμάν  μπέης, αφέντης  της  Τριπολιτσάς, έβαψε  τη  μεγάλη  γιορτή  της  χριστιανοσύνης  με  ανθρώπινο  αίμα, και  έστρωσε  στο  κυνηγητό  τους  χριστιανούς. Απ’ αυτούς  μερικοί  μόνο  κατάφεραν  να  ξεφύγουν.
Ένα  μπουλούκι  τράβηξε  για  τη  Μεσσηνία, με  τους  πιο  πολλούς. Είχαν  βάλει  στη  μέση  τα  γυναικόπαιδα, οι  άντρες  και  τα  προστάτευαν. Μαζί  με  αυτούς  ήταν  και  η  καπετάνισσα Ζαμπιά, με  τα  τρία  της  παιδιά. Η  γυναίκα  του  καπετάν  Κωνσταντή, πρωτοκλέφτη  του  Μοριά. Αυτός  τότε  βρισκόταν  στην  Κόρινθο. Μα  η  καπετάνισσα  όλο  και  αργοπορούσε  στη  φευγάλα  της  συντροφιάς. Ήταν  ετοιμόγεννη, με  τη  κοιλιά  στο  σαγόνι. Παρά  ταύτα  ακολουθούσε  όσο  μπορούσε, τις  πιο  πολλές  φορές  πεζή. Υπήρχε  και  ένα  άλογο, το  μοναδικό, που  το  καβαλούσε  ο  πεθερός  της, παλιός  κλέφτης, γέρος  πια, ο  καπετάν  Γιάννης. Κάθε  τόσο  ο  γερο-καπετάνιος  ξεπέζευε  και  έβαζε  τη  νύφη  του  στο  άλογο. Μα  εκείνη  δεν  τη  βόλευε  να  σταθεί  καβάλα  και  προτιμούσε  να  περπατάει. Την  είχαν  αρχίσει  οι  πόνοι. Το  μπουλούκι  όλο  και  εξακολουθούσε  το  δρόμο  του.
Ήταν  Δευτέρα  της  Λαμπρής. Πήρανε  τη  πλαγιά  στο  Ραμοβούνι, μια  πλαγιά  γεμάτη  βάτα. Οι  πόνοι  της  Ζαμπιάς  γίνανε  αβάστακτοι. Δεν  μπορούσε  άλλο  να  περπατάει. Σταμάτησαν  όλοι. Την  ξάπλωσαν  κάτω  από  ένα  δέντρο. Και  σε  λίγο  η  καπετάνισσα  χάρισε  στον  καπετάν  Κωνσταντή  το  τέταρτο  αγόρι  του. Σε  αυτό  θα  δώσουν  το  όνομα  Θεόδωρος, μα  θα  τον  φωνάζουν  χαϊδευτικά  Θοδωράκη.
Εδώ  είναι  ανάγκη  να  προστεθεί  το  γεγονός, ότι  όπως  επικρατούσε  το  τυπικό  επί  τουρκοκρατίας, τα  νεογέννητα  βαπτίζονταν  εντός  των  πρώτων  ημερών  μετά  τη  γέννησή  τους. Και  τούτο  γινόταν  για  να  μην  τυχόν  πάθουν  κάτι  και  πεθάνουν  αβάπτιστα. Έτσι  λοιπόν  εξηγείται  και  το  ότι  το  νεογέννητο  της  καπετάνισσας  βαπτίστηκε  στη  πέτρινη  κολυμβήθρα  του  Προφήτη  Ηλία. Τώρα  περί  του  πως  έγινε  η  βάπτιση  και  ποιος  ο  ανάδοχος, δεν  μπορούμε  να  γνωρίζουμε. Λογικά θα  ήταν  κάποιος  της  ακολουθίας, συγγενής  της  οικογένειας, που  γνώριζε  τον  αδελφό  της  καπετάνισσας  Θεόδωρο  Κοτσάκη, και  έδωσε  το  όνομα  εκείνου  στο  νεογέννητο. Η  καπετάνισσα  ήταν  της  οικογένειας  Κοτσάκη  από  Αλωνίσταινα.
Επίσης  από  αφηγήσεις  των  γεροντότερων, που  περιήλθαν  σε  αυτούς  από  τους  παππούδες  τους, από  γενιά  σε  γενιά, αφηγούνται  τη  γέννηση  του  Κολοκοτρώνη, κάτω  από  το  κορμό  αιωνόβιας  βελανιδιάς, η  οποία  έφερε  και  κοιλότητα, στην  οποία  προφυλάσσονταν  μέχρι  την  Κατοχή  οι  κάτοικοι  της  περιοχής, και  η  οποία  ξυλεύτηκε  και  έγινε  ξυλοκάρβουνο, από  τους  ποιμένες  κατά  τις  καταρρακτώδεις  βροχές. Ένας  από  τους  αφηγητές, ο  Δ. Φράγκος  από  Μήλα, και  εν  συνεχεία  κάτοικος  Βασιλικού, είχε  αναφέρει  ότι  η  τοποθεσία  αυτή  κατοικείτο. Υπήρχαν  δε  εμφανή  λείψανα  παλαιών  καλυβών  από  ξερολιθιές. Ο  ανωτέρω  μάλιστα  αναφέρει  32  καλύβες. Ο  οικισμός  είχε  και  εκκλησία  αφιερωμένη  στον  Άγιο  Στέφανο, βυζαντινού  ρυθμού, μετά  πτερύγων. Έτσι  γεννιέται  το  ερώτημα  γιατί  το  νεογέννητο  δεν  βαπτίστηκε  στο  ναό  αυτό, ο  οποίος  διεσώθη  μέχρι  το  1895. Εν  προκειμένω  δύο  τινά  πρέπει  να  συνέβησαν: Πρώτον  ο  οικισμός  να  μην  είχε  ιερέα. Ο  συλλογισμός  αυτός  ευσταθεί  διότι  οι  ιερείς  τότε  ήσαν  λίγοι  ακόμη  και  στις  πόλεις, και  ίσως  να  μην  υπήρχαν  και  ιερά  σκεύη. Δεύτερον  για  λόγους  ασφαλείας, διότι  οι  διωκόμενοι  ραγιάδες  προτίμησαν  τον  Προφήτη  Ηλία, όπου  υπήρχε  φυσική  λίθινη  λεκάνη. Από  εκεί  ήταν  δυνατόν  να  αντιληφθούν  τη  προσέγγιση  τουρκικών  αποσπασμάτων  και  να  ξεφύγουν. Εκεί  μυθολογείται  ότι  έγινε  η  βάπτιση, (όπως  αναφέρεται  και  στο  βιβλίο  ‘Κολοκοτρώνης’  του  Τάκη  Λάππα), και  εν  συνεχεία  η  φάλαγγα  των  ταλαίπωρων  Ραγιάδων  συνέχισε  το  δρομολόγιο  προς  τη  Μάνη.
Δυστυχώς, όπως  ιστορικά  εξακριβώνεται, συναντήθηκαν  με  τουρκικό  απόσπασμα  και  δόθηκε  μάχη. Τότε  συνελήφθη  στη  περιοχή  της  Μεσσήνης (το  Νησί), ο  Γέρο  Καπετάν  Γιάννης  Κολοκοτρώνης  και  οδηγήθηκε  στην  Ανδρούσα, πρωτεύουσα  της  περιοχής. Εκεί  του  έκοψαν  τα  χέρια  και  τα  πόδια  και  τον  κρέμασαν. Όπως  αναφέρει  ο  Κ. Παπαρηγόπουλος  στην  Ιστορία  του  Ελληνικού  έθνους (τ.6,σελ.202) « ο  δε  παππούς  του  Θεοδώρου, ο  του  Κωνσταντίνου  πατήρ, φονεύσας  πολλούς  Τούρκους, συνελήφθη  εν  Νησίοις  και  απήχθη  εις  Ανδρούσαν, όπου  πρώτον  μεν  ηκρωτηριάσθη  τους  πόδας  και  τας  χείρας, έπειτα  δε  ανεσκολοπίσθη».
Εκ  των  ανωτέρω  σαφώς  καταφαίνεται  πως  ευρέθη  η  Καπετάνισσα  Ζάμπια Κ. Κολοκοτρώνη  στο  Ραμοβούνι  της  Μεσσηνίας, όπου  γέννησε  το  τέταρτο  γιο  της, το  θρυλικό  Θεόδωρο, στρατηλάτη  της  Πελοποννήσου  και  λυτρωτή  μας  από  τον  τυραννικό  τουρκικό  ζυγό.

                                        ΘΑΝΑΣΗΣ  Β. ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ
                                  ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ  ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ

9 σχόλια :

  1. Ανώνυμος19/11/14 10:48

    τι καλά να ζεις μα τα μεγαλεία των προγόνων σου.
    αλλά εσύ να λερώνσεις τα βρακιά και να εισαισυνέχεια σκυφτός σαν κολοκοτρωναίικος σουγιάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος19/11/14 21:17

    ΑΤΥΧΕΣ ΚΑΙ ΒΛΑΚΩΔΕΣ ΣΧΟΛΙΟ...ΑΝΑΓΩΓΟ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος19/11/14 22:43

    MΜια χαρα σχολιο ειναι !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος20/11/14 00:04

    Δεν γίνεται ο Έλληνας σε τέτοιες συνθήκες που ζει να μένει συνέχεια σκυφτός και με κατεβασμένα παντελόνια σε ο,τι ζητάνε οι έξω. Ας παραδειγματιστεί απ΄τον Κολοκοτρώνη και ας αντιδράσει. Κοντός ψαλμός αλληλούια!
    Οι εκλογές έρχονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ανώνυμος20/11/14 01:02

    σιγα μην ειναι μια χαρα...οζει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος20/11/14 08:57

    συμπέρασμα: ο Κολοκοτρώνης έπρεπε να απιτήσει εκλογές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος20/11/14 09:13

    Ε ΝΑΙ.ΕΠΡΕΠΕ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος20/11/14 09:19

    μάλλον δημοψήφισμα θα έπρεπε να ήταν το ζητούμενο κια μετά ελεύθερες εκλογές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμος20/11/14 17:28

    ποσα δημοψηφισματα γινανε απο το 2009 και μετα....αλλα που το νουμερο....το εφτυναν κι ελεγε βρεχει

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψιν σας τα ακόλουθα:
• Κάθε γνώμη είναι σεβαστή, αρκεί να αποφεύγονται ύβρεις, ειρωνείες, ασυνάρτητος λόγος και προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, πολύ περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο, εναντίον των συνομιλητών ή και των συγγραφέων, με υποτιμητικές προσφωνήσεις, ύβρεις, υπονοούμενα, απειλές, ή χυδαιολογίες.
•Μην δημοσιεύετε άσχετα, με το θέμα, σχόλια.
•Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
Με βάση τα παραπάνω η διαχείριση διατηρεί το δικαίωμα διαγραφής σχολίων χωρίς καμία προειδοποίηση.