ΤΥΦΛΑ ΣΗΜΕΙΑ

Μια βροχή ειναι δυνατόν να σε κάνει να μελαγχολήσεις. Και ξαφνικά το σπίτι σου μοιάζει σαν γιορτή που σε μια στιγμή εξαερώθηκαν όλοι οι καλεσμένοι. Μια μικρή, προσωπική Χιροσίμα.

Ποιός φταίει για τη μοναξιά μας; Μέχρι πρότινος κατηγορούσαμε τους άλλους. Το περιβάλλον. Τα σκυλάδικα ήθη. Τους πάντες και τα πάντα θέλοντας απλώς να μεταθέσουμε το πρόβλημα.

Αλλά δεν ξέραμε τι μας περίμενε. Γιατί την ερημιά του την έχει ο καθένας μέσα του. Είναι σαν τη μοίρα μας. Είναι σαν μια ουλή.

Τι την προκάλεσε;

Οταν είσαι μικρός και άβγαλτος και θές να μάθεις τη ζωή και να κατακτήσεις τον κόσμο, βγάζεις τις κεραίες σου, όπως το σαλιγκάρι και παίρνεις τους δρόμους. Και τρέχεις, ρουφάς εικόνες και εμπειρίες, μέχρι να συναντήσεις το πρώτο εμπόδιο. Κλείνεσαι τότε στο καβούκι σου και αναμετράς τον κίνδυνο. Αν η περιέργειά σου είναι πιο δυνατή απ’ το φόβο σου, απλώνεις πάλι διστακτικά τις κεραίες σου μέχρι να φάς την επόμενη σφαλιάρα.

Σιγά σιγά ο φόβος συσσωρεύεται, οι υπολογισμοί πυκνώνουν, το αίσθημα της περιπέτειας χλωμιάζει και η εξερεύνηση γίνεται όλο και πιό δύσκολη. Κάθε δυσκολία, κάθε σφαλιάρα αφήνει ένα μικρό τραύμα πάνω σου, μιά ουλή.

Το θέμα είναι τι κάνεις μετά. Υποκύπτεις στο φόβο και κλείνεσαι στον εαυτό σου ή απλώνεις τις κεραίες και δεν τις ξαναμαζεύεις ποτέ πιά;

Στην προσωπική μας ζωή, ο φόβος μας κυβερνά και οι ουλές έχουν γίνει πάνω μας αρκετές. Είναι που τα περισσότερα πράγματα ανακόπηκαν την ώρα που έπρεπε να ενθαρυνθούν.

Αυτές οι ουλές φτιάχνουν τις παραμορφώσεις.

Άλλους τους κάνουν σκληρούς, φασίστες ή βλάκες, άλλους φανατικούς στο τίποτα, κακούς και παθολογικά ανεπαρκείς στα αισθήματα. Κι οι περισσότεροι βιώνουν τη ζωή τους ζώντας σε μια γοητευτική σκοτοδίνη.

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι έχουν αυτά τα τυφλά σημεία. Είναι εκείνες οι κρίσιμες στιγμές που μπροστά σ’ ένα εμπόδιο σταμάτησε η ελπίδα. Αυτό άλλους τους έκανε γουρούνια κι άλλους ποιητές και κάποιους άλλους (που πιστεύω ότι εκεί ανήκουμε και μείς) απλώς μας έκανε λιγάκι πένθιμους. Αυτό το πένθος μας έσπρωξε να αντιδράσουμε μηχανικά, να βγούμε απ’ την νάρκη και την αηδία και να κάνουμε κάτι.

Παρ’ ότι είναι δύσκολο να πας κόντρα στο περιβάλλον σου (αφού κάθε τι νέο είναι εύθραυστο κι αβοήθητο), βγάλαμε ένα περιοδικό αλλιώτικο, γεμάτο ομορφιά, πνεύμα και μέλλον. Αλλά πολλοί θα πούν οτι βγήκαμε απο ένα καπρίτσιο. Πιστεύω οτι δεν θα υποκύψουμε στο φόβο της στιγμής. Θα μιλάμε γιαυτά που αγαπάμε, γιαυτά που πρέπει να γίνουν, για πράγματα που αξίζουν και δίνουν στο μάταιο κόσμο νόημα. Και κυρίως θα λέμε αυτά που μέχρι τώρα δεν μπορούσαν ή δεν τολμούσαν να πούν αυτοί που κατα καιρούς είχαν και έχουν στα χέρια τους ένα μολύβι ή ένα πληκτρολόγιο.

Γιατί την ελευθερία της έκφρασης δεν θέλουμε να την χάσουμε ποτέ. Κι επειδή εχθρός της ελευθερίας της έκφρασης είναι η βία που εκφράζεται μέσω της όποιας μορφής εξουσίας γιαυτό και μείς δηλώνουμε αντιεξουσιαστές και αναρχικοί. Κι ας μας πληγώνει η πατρίδα μας μέσω αυτών που την εξουσιάζουν, ας μας περιθωριοποιεί. Εμείς θα είμαστε εδώ να σας θυμίζουμε το πετυχημένο σύνθημα σε τοίχο : «αποποινικοποιήστε την ελεύθερη σκέψη»

Χωρίς να ξαναμαζέψουμε τις "κεραίες" μας.

Κι όπως είπε κι ένας απ’ τους σημαντικότερους Γάλλους σκηνοθέτες, ο Μορίς Πιαλά, όταν παραλάμβανε τον χρυσό φοίνικα στο φεστιβάλ των Καννών το ’87 και δέχτηκε την αποδοκιμασία μερίδας του κοινού:

"Άν δεν σας αρέσουμε, μπορούμε να πούμε πώς ούτε και σείς μας αρέσετε

πηγη